تحلیل شاخص پایداری در بین کشورهای آسیایی

برای توسعۀ پایدار منطقه‌ای، فرمول واحدی برای تمام کشورها به­دست نیامده است و در هر کشور باید با توجه به شرایط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی و شرایط اکولوژیکی، معیارهای خاص توسعۀ پایدار را شناسایی کرد. شناخت مؤلفه‌ها، شاخص‌ها و نماگرهای برخورداری، در گرو شناخت هرچه بهتر شاخص‌های توسعه است؛ زیرا شاخص‌ها نه‌تنها ابزاری برای اندازه‌گیری هستند، بلکه راهنمایی برای چگونگی درک مفهوم توسعۀ پایدار نیز قلمداد می‌شوند و انتخاب و تعیین دقیق آن‌ها در امر توسعه و محرومیت و اینکه آیا وضعیت توسعه‌یافتگی پایدار یا ناپایدار است، یکی از مراحل اساسی در برنامه‌ریزی توسعۀ شهری است؛ بنابراین، شاخص­ها یکی از اجزای ضروری برای ارزیابی کلی میزان پیشرفت به‌سوی توسعۀ پایدار به­شمار می­روند. پژوهش حاضر، با استفاده از 32 شاخص، توسعۀ پایدار را در میان کشورهای آسیایی تحلیل می­کند. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی است و در آن، از تکنیک چندمعیاره (تاپسیس) برای سطح‌بندی کشورهای آسیایی مورد مطالعه استفاده شده است. نتایج به­کارگیری تکنیک تاپسیس نشان می­دهد در بین سال‌های 1385، 1387، 1389 و 1391 کشورهای نپال، کامبوج و بوتان در رتبه‌های نخست قرار دارند و در همین سال‌ها، کشورهایی مانند ترکمنستان، عراق، فلسطین اشغالی، اردن و سوریه، ناپایدار به­شمار می­روند. در حالت کلی طی سال­های مورد ارزیابی برخورداری‌ کشورها از لحاظ شاخص‌ های مورد سنجش محسوس بوده و تغییر خاصی در آن‌ها از سال 1385 تا 1391صورت نگرفته است و بیانگر ناپداری نسبتا بالای کشورها از بّعد شاخص پایداری می­باشد.